Cytat dnia
Trybiki w mojej głowie kręcą się trochę inaczej i dlatego potrzebuję własnych strategii.
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2024
W głowie się nie mieści. O dorosłości z ADHD Angelina Boerger 
Przez lata na temat ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) narosło bardzo wiele krzywdzących mitów. Przede wszystkim ADHD kojarzono z wiecznie rozrabiającymi chłopcami, w zasadzie, sprowadzając je do bycia niegrzecznymi, negując w ten sposób doświadczenia i przeżycia innych osób.
Stosunkowo niedawno skupiono się na badaniach ADHD wśród osób dorosłych i odkryto, że wbrew powszechnej opinii z owego zaburzenia się nie wyrasta, a brak poprawnej diagnozy skutkuje poważnymi problemami w życiu zawodowym i prywatnym. Angelina Boerger, niemiecka dziennikarka, będąc osobą dorosłą odkryła zupełnie przypadkowo, że jej ogromne roztargnienie, zapominalstwo i natłok myśli to właśnie ADHD. Poczuła ogromną ulgę, bowiem to wszystko, co do tej pory przeżywała miało swoje naukowe wyjaśnienie. Autorka opowiada nam swoją historię, tego, z czym na co dzień musi się mierzyć i jakie skutki może mieć zaniedbanie diagnozy.
Osoby z ADHD często żyją w ogromnym poczuciu winy, walcząc z niezrozumieniem społecznym. Mało kto bowiem myśli o diagnozie, bojąc się stygmatyzacji i oskarżeń o próby prostego wytłumaczenia swojej „trudnej osobowości i dziwnych zachowań”.
Książka Angeliny w bardzo dogłębny sposób opisuje, czym jest ADHD zarówno od strony naukowej, jak i bazując na własnych doświadczeniach samej autorki. Przez wiele lat ADHD przypisywano wyłącznie chłopcom, ostatnie lata udowodniły, natomiast, że dziewczynki mają zupełnie inne objawy, dlatego ich diagnostyka była zaniedbywana.
Zaskoczyło mnie, że kraj, taki jak Niemcy podawany za przykład rozwoju i postępu w przypadku psychiatrii, mierzy się dokładnie z takimi samymi problemami, jak Polska (kolejki, niewłaściwe podejście do pacjentów, brak aktualnej wiedzy). Zatem w kwestii zdrowia psychicznego wszyscy mamy jeszcze sporo do nadrobienia.
Czytając książkę miałam poczucie, iż wiele z sytuacji opisanych przez autorkę również spotkało mnie. Angelina natomiast bardzo przestrzega przed samodiagnozą, ponieważ objawy mogą się pokrywać z innymi zaburzeniami lub chorobami. Dodaje również, że każda osoba z ADHD jest inna i nie oznacza to 100% zgodności.
Książka jest zatem swego rodzaju przewodnikiem, który może nas zachęcić do podjęcia działań, które pomogą nam zrozumieć samych siebie, a przede wszystkim uwolnić się od wiecznego poczucia winy i niskiej samooceny. Możemy również pomóc sobie poprzez odpowiednio dobrane leczenie i terapię. A przede wszystkim można poczuć się wreszcie bezpiecznie. Autorka walczy ze stereotypowym postrzeganiem ADHD, dążąc do większej świadomości społecznej.
Nawet jeśli nie podejrzewacie u siebie ADHD, uważam, że warto przeczytać tę książkę, choćby, po to, by poszerzać swój obraz świata i przede wszystkim mieć świadomość jego istnienia.
W głowie się nie mieści. O dorosłości z ADHD Angelina Boerger
ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) – zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, znany jest co najmniej od 140 lat. Wokół ADHD narosło wiele mitów, m.in. że dotyczy przede wszystkim chłopców, że z ADHD się wyrasta, że ten zespół dotyczy tylko dzieci i nastolatków. Jak przekonuje autorka „W głowie się nie mieści. O dorosłości z ADHD” Angelina Boerger „(…) może się wydawać, że objawy zniknęły albo że z ADHD się wyrosło. Gdy diagnoza przychodzi późno – albo wcale – lub też pomimo postawionej w dzieciństwie diagnozy z różnych przyczyn nie skorzystano z możliwości leczenia, może się zdarzyć, że na pierwszy plan wysuną się inne zaburzenia lub choroby psychiczne, które przysłonią ADHD. Ponadto prawdopodobnie wielu z nas z wieku dorosłym, świadomie albo nie, wypracowuje indywidualne strategie, które umożliwiają nam codzienne radzenie sobie z objawami i reakcjami otoczenia.”
Dopiero od niedawna podjęto badania nad ADHD u osób dorosłych (pierwsze szczegółowo opisane występowanie ADHD wieku dorosłego zostało przedstawione 1995 roku),jednak, jeśli nie było się zdiagnozowanym w dzieciństwie, to diagnoza dorosłego jest mocno utrudniona. Kolejnym problemem jest to, że nie u każdego przebiega tak samo, objawy mogą się różnić osobami i pomiędzy płciami. Co ciekawe, większość badań dotyczących ADHD przeprowadzono na grupie białych chłopców, całkowicie pomijając dziewczynki i inne rasy.
Wyobraźcie sobie teraz, że jesteście kobietą, dorosłą kobietą, zmagacie się, mimo wszelkich starań z zapominaniem o spotkaniach, jesteście roztargnieni, w głowie macie tysiąc myśli na sekundę; przez lata szkolne byliście upominani i/lub wręcz wyrzucani z klasy za przeszkadzanie w lekcjach i w końcu po latach, obwiniania siebie o sprawiania problemów, słyszycie diagnozę: macie ADHD i nagle wszystko staje się jasne. Boerger w swojej książce opisuje swoje życie z ADHD, przed i po diagnozą, przeplatając swoją historię faktami o tym zaburzeniu. Diagnostyka i leczenie zaburzenia opisywana jest z pozycji osoby objętej niemieckim ubezpieczeniem zdrowotnym, mieszkająca w Niemczech. Zaskakujące było, że tamtejszy system opieki również nie zawsze działa jak dobrze naoliwiona maszyna.
Czytając podrozdział o kryteriach diagnozy ADHD w wieku dorosłym, kryteria Utah, opracowane przez prof. Paula Wendera odnalazłam niektóre symptomy u siebie, jednak, jak również zaleca autorka, samodiagnostyka powinna być potwierdzona przez profesjonalistę.
Trudno mi zaklasyfikować tę pozycję do jednej kategorii literackiej, bo nie jest to stricte poradnik, nie jest to również pamiętnik, to coś pośrodku, trochę tego i trochę tego, plus sporo medycznej wiedzy. Dużym plusem tej publikacji jest inkluzywny język oraz „odczarowywanie” mitów o ADHD, podpowiadanie, gdzie można szukać informacji o tym zaburzeniu, czy nawet spis kont na Instagramie poświęconych tematyce ADHD, zdrowia psychicznego, a nawet inkluzywności.
Nawet jeśli nie podejrzewacie u siebie ADHD, ani nikt z waszych bliskich nie jest dotknięty tym zaburzeniem, myślę, że dobrze jest przeczytać tę książkę, aby zrozumieć, z czym mierzą się osoby z ADHD, jak myślą. To jak zajrzeć do ich głowy, głowy z lunaparkiem (dosłowne tłumaczenie niemieckiego tytułu poradnika „Kirmes im Kopf” – lunapark/wesołe miasteczka w głowie).
Serdecznie polecam!
